Er is leven na het schroot: dit gebeurt er met onze afgedankte auto's

De tijd waarin iedere auto als taxi in de brousse belandde of een definitieve parkeerplaats vond op een groezelig terrein vol roestende auto’s, ligt achter ons. Vorig jaar kregen in ons land 142.852 voertuigen voor meer dan ­97 procent een duurzaam tweede leven. Van wrak tot grondstof.

“Hecht je niet te veel aan wat je hier allemaal ziet. Want straks blijft van dat mooie autootje niks meer over.” Ons enthousiasme over een lichtblauwe Renault-oldtimer die een transporteur afzet, wordt meteen de kop ingedrukt. De verzamelplaats vol afgedankte auto’s en wrakken op de site van Galloo in Menen is wel degelijk het eindsta­tion voor deze auto. Toch in de herkenbare vorm. Het recyclagebedrijf is de grootste speler in ons land wat de verwerking van auto’s betreft. ­Alleen al in hun vestiging op de grens tussen West-Vlaanderen en Frankrijk verwerken ze meer dan tienduizend voertuigen op jaarbasis.

Van olie tot bumpers

“Als we alle stappen van het proces meteen op elkaar laten volgen, dan duurt de verwerking van een auto niet langer dan 20 minuten”, zegt Jeremy Didier, een van de werf­verantwoordelijken. Dat is van de administratieve vernietiging van de auto tot en met het moment dat het voertuig volledig tot grondstoffen is ­verwerkt.

Zijn woorden zijn nog niet koud of een vorkheftruck brengt de old­timer waarop we daarnet nog verliefd werden, richting het depollutiecentrum. “De arbeiders verwijderen hier de batterij, de oliefilter en de banden”, zegt Jasper Torreele van Galloo. “Daarna laten we de ­oliën, de koelvloeistof, de brandstof, de ruitensproeivloeistof en het aircogas af. Alles wat giftig of schadelijk is of tijdens de rest van de verwerking tot explosies kan leiden, wordt netjes opgevangen in speciale containers. Zeker niet in het riool, want elke druppel krijgt een tweede leven.” Zo kan het milieuvervuilende aircogas perfect gebruikt worden voor het onderhoud en herstel van andere airco’s.

Verschillende intacte onderdelen blijven ook gespaard. Van volledige bumpers over autospiegels tot motoren en versnellingsbakken. De stukken zijn nog altijd gegeerd in het buitenland, waar Galloo een afzetmarkt heeft. Maar ook in eigen land zijn er firma’s die zich specialiseren in auto-onderdelen. Stel u daarbij gerust volle rekken vol tweedehandsonderdelen per merk voor.

Opgepast voor je vingers

Zagen de meeste auto’s – behalve het kleine percentage accidentées dat verwerkt wordt – er tot nu niet uit als wrakken, dan brengt de volgende stap daar verandering in. Buiten het depollutiecentrum staat de pers te wachten op een volgende lading auto’s die tussen haar platen op elkaar wordt gestapeld. Wat volgt, is het geluid van de carrosserie die volledig verwrongen wordt. “Hier wil je jouw vingers niet tussen steken, geloof me.”

Veel meer dan platte doosjes blijft er van de auto’s niet over. Die geperste wrakken zijn gemakkelijker te vervoeren naar de volgende halte in het proces: een appartementshoge stapel van platgewalste auto’s, waarin de grijpers van een enorme kraan met de regelmaat van de klok happen. “Dit is de manier waarop echte mannen kuisen”, zegt Torreele, terwijl enkele wrakken op de enorme transportbanden van de shredder worden gedropt.

In zijn boek Recycle omschrijft bioloog en wetenschapsfilosoof Geerdt Magiels de shredder – die hij de ‘Grote Versnipperaar’ noemt – als een monster­robot die autowrakken en ander schroot eet als waren het malse brokjes. Plastisch uitgedrukt, maar het geeft wel een beeld van een machine zo groot als een gebouw. Tot 70 ton afval per uur verwerkt de shredder met zijn stalen hamers. Die hangen aan een roterende as die draait met een snelheid van zeshonderd omwentelingen per minuut. “Ooit kwam de Amerikaanse ambassade een van haar gepantserde auto’s afleveren bij recyclagebedrijf Galloo”, vertelt werfverantwoordelijke Patrick Fossaert. “Met de waarschuwing dat hun auto waarschijnlijk onverwoestbaar was. Seconden later werd hun auto in de shredder tot heel kleine stukjes geslagen, verscheurd en verhakseld. De shredder maakt echt geen onderscheid tussen een 2pk’tje, de dikke BMW van de baas of een stevig gepantserde auto van de Amerikanen.”

Vorig jaar werden liefst 142.852 in een van de erkende centra zoals ­Galloo op deze manier verwerkt. Dat is het equivalent van 59 Atomiums of 14 Eiffeltorens.

“18 procent meer dan in 2017”, zegt directeur ­Catherine Lenaerts van Febelauto. “We gaan stilaan terug naar de cijfers van de piek van 2010: 170.562 auto’s. Al werden dat jaar heel wat Franse voertuigen in ons land verwerkt. Nu is de sterke groei het gevolg van een combinatie van factoren. Enerzijds de commerciële acties van de invoerders die recyclagepremies uitreiken bij de aankoop van een nieuwe auto. Anderzijds de vruchten die we plukken van onze bewustmakingscampagnes bij gemeenten, steden en verzekeringsmaatschappijen die hun auto’s nu inleveren bij erkende centra.”

“Het is ons doel om op een dag ­álle auto’s tot grondstoffen te verwerken. Daarom zullen we ook ­illegale centra blijven opsporen en voor het gerecht brengen.”

“Van een ei in de supermarkt weten we van welke kip het komt, maar auto’s zijn nog altijd niet volledig traceerbaar”

Geen reacties

Geef een reactie